Everyone Can Study @ Harvard ตอนที่่ 6 นักเรียนประถมขับโบอิ้ง 737 และ เป็นนักเรียนเสมือนจริงที่ โรงเรียนบริหารธุรกิจฮาร์วาร์ด
ท่านเชื่อไหมครับว่าเด็กประถมและมัธยม (ในต่างจังหวัด) หรือใครจะเรียกว่าบ้านนอก ก็สุดแล้วแต่ความถนัดจะเรียก เดี่ยวนี้มีศัพท์ใหม่ว่า บ้าน บ้าน ไอ้ผมก็เป็นคนบ้าน บ้าน ได้มีโอกาสในชีวิตก็อยากจะกลับไปสอนแบบบ้าน ๆ บ้าง ท่านผู้อ่านเชื่อไหมครับว่าเด็กนักเรียนสามารถเรียนขับเครื่องบินโบอิ้ง 737 ได้ ? ลองค่อย ๆ คิดพิจารณาก่อนสัก 1 นาทีว่าเป็นไปได้หรือไม่ แล้วค่อยอ่านบรรทัดต่อไป
ท่านเชื่อหรือไม่ว่า เด็กนักเรียนชั้น ม.3 ใน อ.พนา จ.อำนาจเจริญ มีความรู้ในการบังคับเครื่องบินในเกมส์ Flight Simulator บนคอมพิวเตอร์ด้วยเครื่อง Airbus A-380 เครื่องบินที่ใหญ่ที่สุดในโลกและรุ่นล่าสุดของ Airbus ประเทศฝรั่งเศส ครับ เป็นไปแล้วผมเองยิ่งทึ่งเลย ทั้งหมดนี้ เขาเรียนด้วยตัวเองผ่านทางอินเทอร์เน็ต
ทั้งที่ครอบครัวขายกับข้าว และ ฝึกเล่นขับเครื่องบิน ขณะที่แม่กำลังออกไปฟังหมอลำที่มาเปิดการแสดงแถวบ้าน
เด็ก ป.6 โรงเรียนใน อ.เรณูนคร จ.นครพนม ฝึกเรียนขับเครื่องบินโบอิ้ง737
ถ้าพูดถึงการศึกษาการเรียนรู้แล้ว ผมเชื่อว่าแนวทางการศึกษาและการหาความรู้ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ผมบอกตรงๆ ครับผมเป็นคนไม่ชอบเรียนแบบตามตำราหลักสูตร อยากเรียนอะไรก็เรียนเองตามที่สนใจ ไม่ค่อยยึดตึดกับใบปริญญาและกระดาษเท่าไหร่ เพราะความรู้ในมหาวิทยาลัยนั้นระยะเวลาสั้นนักเมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตจริง ในชั้นปริญญาตรี 4 ปี , ปริญญาโท 2 ปี และปริญญาเอก ก็ใช้เวลา 3 ปีขึ้นไป แล้วชีวิตหลังจากนั้นละ
ยาวนานกว่ามาก เรื่องนี้เป็นเรื่องเฉพาะตัวนะครับ ห้ามลอกเลียนแบบ เพราะเงื่อนไขในชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ท่านผู้อ่านรู้จักคำว่า Simulation ไหมครับ ความเสมือนจริง หรือการจำลองเหตุการณ์
เช่นการฝึกซ้อมรบ เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนสงครามการรบ,นักบินฝึกซ้อมขับ Flight Simulator, การสร้างแบบจำลองเสมือนจริงของบ้านและอาคารสถานที่ก่อนที่จะสร้างของจริงลงไป
ผมเป็นคนชื่นชอบด้านการบิน และมีความเชื่อในเทคโนโลยีว่าสามารถที่จะทำให้เราสามารถเรียนรู้ได้จากคอมพิวเตอร์ที่เราใช้งานอยู่ตามบ้านนี่แหละครับ
เมื่อผมชอบการบินและต้องการถ่ายทอดความรู้ผมก็ไปเรียนขับเครื่องบินซะเลย
แต่สไตล์การเรียนของผมก็ไม่เหมือนคนอื่นที่จะไปเรียน แบบเครื่องบินส่วนตัวกับเครื่องบินเล็ก ด้วยจิตกุศลของผมที่ต้องการความรู้ไปเผยแพร่ให้กับเยาวชนไทยได้รู้จักการการขับเครื่องบินเพราะเด็กต่างจังหวัดของเรา ส่วนใหญ่ชอบเครื่องบิน เห็นเครื่องบินผ่านก็ผ่านไป ครั้นอยากจะนั่งก็ไม่ได้นั่ง การจะหาความรู้ก็ยาก แต่ไม่เป็นไรคอมพิวเตอร์และซอฟต์แวร์สามารถจะทำให้เกิดการเรียนรู้แบบเสมือนจริงได้ผ่านเกมส์ Flight Simulator
ของไมโครซอฟท์ เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะเป็นนักบินฝึกหัดและขับโบอิ้ง 737, 747 ก็สามารถทำได้เช่นกัน
เพราะฉะนั้นการเรียนรู้แบบเสมือนจริงนั้นสามารถสร้างสภาพแวดล้อมและจำลองเหตุการณ์ขึ้นมาได้
Harvard Business School แม้ว่าจะอยู่ไกลจากประเทศไทยเหลือเกิน ถ้าหากจะไปเรียนจริงๆ แล้ว
ผู้เรียนต้องเก่งภาษาอังกฤษทั้งการพูด,อ่านเขียน และ แสดงความคิดเห็น ,ต้องแข่งขันกับคนทั่วโลก, ต้องมียุทธปัจจัย (เงิน) เพียงพอแต่การเรียน 2 ปี ที่อยู่ที่นั่น ผมเชื่อว่าบางคนพอพูดถึงการเรียนต่อต่างประเทศก็จบแล้ว
อย่าพูดถึงเพราะไม่มีเงิน แค่เรียน MBA ในประเทศไทยเราก็ยังลำบากเลยบางทีเพราะมีภาระค่าใช้จ่ายในชีวิตเยอะ แต่ก็จำเป็นต้องเรียนถ้าหากอยากให้ชีวิตก้าวหน้า
การที่ผมนำเสนอว่าการเรียนรู้ผ่านอินเทอร์เน็ตกับ Harvard Business School นั้นไม่ใช่เรื่องยากและไกลตัวครับ ก็คล้าย ๆ กับการที่ผมไปเรียนขับเครื่องบินกับท่านกัปตันทั้งหลายในที่ได้ให้ความอนุเคราะห์ในการสอนกับผมเพื่อไปขยายความรู้ให้กับเยาวชนไทย
แน่นอนว่าในชีวิตนี้ ผมคงไม่ได้เป็นนักบินพาณิชย์, ผมไม่ได้มานั่งขับเครื่องโบอิ้ง เพราะลำหนึ่งหลายพันล้านใครจะมาให้พวกนักบินอุปโลกน์ขับ แต่แน่นอนว่าไม่ได้จำกัดแรงบันดาลใจและความฝันของผม แต่ผมก็มาขับเครื่องบินราคาหลายพันล้านบาท ในคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คราคา 2 หมื่นกว่าบาทของผม และขยายผลกับให้เยาวชนของชาติ ครับทั้งหมดคือความเสมือนจริง
ทุกท่านก็ไปเรียนที่ Harvard Business School ด้วยความเสมือนจริง แม้ไม่ได้ไปเดินที่นั่น
แต่ความรู้ที่ท่านกำลังจะเรียนเป็นของจริง ไม่ใช่ของปลอม เรียนโดยตรงกับอาจารย์ที่เขาเชื่อว่าเป็นสุดยอดอาจารย์ทางบริหารธุรกิจของโลก และอาจารย์ในประเทศไทยของเราก็ต้องไปเรียนกับสถาบันการศึกษาในต่างประเทศอยู่แล้ว เมื่อเรียนจบมาก็มาถ่ายทอดความรู้ให้กับลูกศิษย์ในประเทศไทย
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังนำเสนอการเรียนเสมือนจริงจะเป็นนวัตกรรมทางการศึกษาหรือไม่
ก็คงมีทั้งคนเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย แต่ผมเชื่อว่าความเสมือนจริงในการเป็นนักศึกษา HBS นั้น
เราทุกคนทำได้ เฉกเช่นเดียวกับ ผมไปเป็นนักเรียนการบินพาณิชย์ ,อุปโลกน์เป็นครูสอนนักบินชั้นประถม ให้นักเรียนในต่างจังหวัดเรียนขับโบอิ้ง 737
เคยมีคนถามผมว่าใครจะมองว่าเป็นว่า “เรียนไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมาและมีผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาหรือไม่” เป็นคำถามที่เยอะมาก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ เพราะผมรู้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการเอาความรู้ที่เป็นปิรามิดฐานบนสุดกระจายความสู่ปิรามิดฐานล่าง ให้เป็นความรู้ที่ทุกคนสามารถจะเข้าถึงได้
การเป็นนักบินพาณิชย์ก็ดี ,การเป็นนักศึกษาที่ HBS ก็ดี ในชีวิตจริงของผม ก็อยู่ห่างไกลมากเหลือเกิน
ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วในข้อจำกัดหลายเรื่อง ทั้งอายุ,สติปัญญา,เงิน, การแข่งขันในการเข้าไป ยากทั้งหมด
แต่ทุกอย่างเป็นได้ด้วยความเสมือนจริง
วันหนึ่งปลายเดือน กุมภาพันธ์ 2552 เมื่อผมเดินทางไปถึง HBS ได้เจอกับ Jim Aisner ผู้บริหารด้านประชาสัมพันธ์ของ HBS บอกความประสงค์ว่าจะมาเขียนหนังสือ Everyone Can Study @ Harvard Business School เขาย้อนถามผมมคำถามนึงผมถึงกับอึ้งไปเลย
“คุณเคยเรียนที่ HBS หรือ” เขาถามผม ใจผมก็สั่น ๆ เหมือนกัน
“เปล่า” ผมตอบเขา
“แล้วคุณจะไปเขียนหนังสือได้อย่างไร” เขาถามบี้ผมอีก คำถามนี้ผมก็แทบจะจนแต้มอยู่แล้ว
“แต่ผมเรียนด้วยตัวเองมาสิบปีแล้ว” ผมกัดฟันไม่ยอมแพ้เพราะผมเรียนด้วยตัวเองมาจริง ๆ
“เราเรียนด้วยระบบ Case Method” Jim บอกแนะนำกับผม
“ผมมาที่นี่เพื่ออยากรู้ความจริงบางอย่างเพื่อเอาไปเขียนหนังสือแนะนำคนไทยที่สนใจอยากจะเรียน HBS ผ่านอินเทอร์เน็ตและ iTunes และหวังว่าวันหนึ่งจะมีนักศึกษาชาวไทยจะมาเรียนที่ HBS เพิ่มมากขึ้น” ผมบอกกับผู้บริหาร HBS เพื่อขอความเห็นใจ เพราะผมก็มาไกลอีกข้ามโลกเพื่อมาความรู้ที่นี่ด้วยตนเอง
“ทุกวันนี้มีนักศึกษาไทยอยู่ที่นี่เพียง 3 คนเท่านั้น” ผมบอกกับเขาเพิ่มเติม
จากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาได้อธิบายกับผมถึงปรัชญาของ HBS และสิ่งที่เขาได้ให้กับสนับสนุนนักศึกษาจาทั่วโลก แถมได้ให้ข้อมูลกับผมมาอีกเพียบ คงเพราะกลัวผมจะเขียนในทางที่ไม่ดีมั้งครับ
ผมก็คงเป็นพวกบ้าบิ่นจากประเทศไทยคนแรก ที่ไม่ได้มีความเก่งกาจอะไรดั้นด้นไปถึงที่นั่นด้วย อยากให้คนไทยเรียนหนังสือและมีความรู้ทางธุรกิจกับ HBS ด้วยตนเองผ่านอินเทอร์เน็ต และผมหวังว่าสิ่งที่ผมตั้งใจนั้นจะสัมฤทธิ์ผล เพราะสิ่งที่ผมมีความมุ่งมาตรปรารถนานั้น ในความจริงแล้วก็ไม่ง่ายต้องแลกกับอะไรหลายอย่างมาก
กว่าผมจะไปถึงที่ Harvard Business School
มีหนังสือเล่มหนึ่งน่าสนใจเป็นอย่างยิ่งผมได้ซื้อไว้ตั้งแต่ปี 2001 ชื่อ Digital Game-Base Learning แต่งโดย Marc Prensky ผู้เป็นศิษย์เก่าของ HBS หนังสือเล่มนี้ได้กล่าวถึง การใช้เกมส์มาเป็นเครื่องมือทางการเรียนรู้ตั้งแต่ใน ชีวิตส่วนตัว,ครอบครัวโรงเรียน,สถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษา, การทหาร ,ภาคธุรกิจและอื่นๆ อีกมากมาย เป็นเครื่องมือยืนยันว่าเกมส์เสมือนจริงนั้นสามารถประยุกต์ใช้กับการศึกษาได้จริงๆ
ผมรู้สึกขอบคุณคณะผู้บริหารของ HBS ที่ได้จัดทำทั้งเว็บไซค์และมัลติมีเดียต่าง ๆ ให้เราสามารถเรียนรู้ได้เสมือนจริง ขอให้ทุกท่านได้ตั้งใจฝึกฝนความรู้ทางธุรกิจด้วยตนเองไปเรื่อยๆ นะครับ
เพื่อรอโอกาสของเราเมื่อมาถึงเมื่อโอกาสพร้อมและมีปัญญาเพียงพอเราก็จะประสบความสำเร็จครับ
คงเห็นภาพกันแล้วใช่ไหมครับว่า เรื่องเสมือนจริงนั้นเราก็สามารถเป็นนักศึกษาของ Harvard Business School ได้
อ่านย้อนหลัง Everyone Can Study @ Harvard ได้ครับ
ท่านเชื่อหรือไม่ว่า เด็กนักเรียนชั้น ม.3 ใน อ.พนา จ.อำนาจเจริญ มีความรู้ในการบังคับเครื่องบินในเกมส์ Flight Simulator บนคอมพิวเตอร์ด้วยเครื่อง Airbus A-380 เครื่องบินที่ใหญ่ที่สุดในโลกและรุ่นล่าสุดของ Airbus ประเทศฝรั่งเศส ครับ เป็นไปแล้วผมเองยิ่งทึ่งเลย ทั้งหมดนี้ เขาเรียนด้วยตัวเองผ่านทางอินเทอร์เน็ต
ทั้งที่ครอบครัวขายกับข้าว และ ฝึกเล่นขับเครื่องบิน ขณะที่แม่กำลังออกไปฟังหมอลำที่มาเปิดการแสดงแถวบ้าน
เด็ก ป.6 โรงเรียนใน อ.เรณูนคร จ.นครพนม ฝึกเรียนขับเครื่องบินโบอิ้ง737
ถ้าพูดถึงการศึกษาการเรียนรู้แล้ว ผมเชื่อว่าแนวทางการศึกษาและการหาความรู้ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ผมบอกตรงๆ ครับผมเป็นคนไม่ชอบเรียนแบบตามตำราหลักสูตร อยากเรียนอะไรก็เรียนเองตามที่สนใจ ไม่ค่อยยึดตึดกับใบปริญญาและกระดาษเท่าไหร่ เพราะความรู้ในมหาวิทยาลัยนั้นระยะเวลาสั้นนักเมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตจริง ในชั้นปริญญาตรี 4 ปี , ปริญญาโท 2 ปี และปริญญาเอก ก็ใช้เวลา 3 ปีขึ้นไป แล้วชีวิตหลังจากนั้นละ
ยาวนานกว่ามาก เรื่องนี้เป็นเรื่องเฉพาะตัวนะครับ ห้ามลอกเลียนแบบ เพราะเงื่อนไขในชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ท่านผู้อ่านรู้จักคำว่า Simulation ไหมครับ ความเสมือนจริง หรือการจำลองเหตุการณ์
เช่นการฝึกซ้อมรบ เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนสงครามการรบ,นักบินฝึกซ้อมขับ Flight Simulator, การสร้างแบบจำลองเสมือนจริงของบ้านและอาคารสถานที่ก่อนที่จะสร้างของจริงลงไป
ผมเป็นคนชื่นชอบด้านการบิน และมีความเชื่อในเทคโนโลยีว่าสามารถที่จะทำให้เราสามารถเรียนรู้ได้จากคอมพิวเตอร์ที่เราใช้งานอยู่ตามบ้านนี่แหละครับ
เมื่อผมชอบการบินและต้องการถ่ายทอดความรู้ผมก็ไปเรียนขับเครื่องบินซะเลย
แต่สไตล์การเรียนของผมก็ไม่เหมือนคนอื่นที่จะไปเรียน แบบเครื่องบินส่วนตัวกับเครื่องบินเล็ก ด้วยจิตกุศลของผมที่ต้องการความรู้ไปเผยแพร่ให้กับเยาวชนไทยได้รู้จักการการขับเครื่องบินเพราะเด็กต่างจังหวัดของเรา ส่วนใหญ่ชอบเครื่องบิน เห็นเครื่องบินผ่านก็ผ่านไป ครั้นอยากจะนั่งก็ไม่ได้นั่ง การจะหาความรู้ก็ยาก แต่ไม่เป็นไรคอมพิวเตอร์และซอฟต์แวร์สามารถจะทำให้เกิดการเรียนรู้แบบเสมือนจริงได้ผ่านเกมส์ Flight Simulator
ของไมโครซอฟท์ เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะเป็นนักบินฝึกหัดและขับโบอิ้ง 737, 747 ก็สามารถทำได้เช่นกัน
เรียนกับกัปตันบนเครื่อง Airbus A340
สอนขับเครื่องบินจำลอง โรงเรียนเลยพิทยาคม จ.เลย
สอนขับเครื่องบิน โรงเรียนบ้านโกตาบารู อ.รามัน จ.ยะลา
ในทางกลับกัน เด็กนักเรียนชั้นประถม กับ การเรียนขับเครื่องบินโบอิ้ง 737 ดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลกไกลตัวมากสำหรับเด็กต่างจังหวัด แต่ผมก็ได้เคยลองทฤษฏีและภาคปฏิบัติด้วยการสอนเด็กชั้นประถมและมัธยม
ขับเครื่องบินโบอิ้ง 737 มาแล้วที่โรงเรียนบ้านโกตาบารู อ.รามัน จ.ยะลา , โรงเรียนบ้านหมี่ จ.ลพบุรี, โรงเรียนในเขต อ.เรณูนคร จ.นครพนม ปรากฏว่า นักเรียนให้ความสนใจและมีความกระตือรือร้นการในเรียนอย่างยิ่ง
และสร้างแรงบันดาลใจในการเรียนรู้ อีกประการทำให้พวกครูได้เรียนรู้ว่าคอมพิวเตอร์ที่มีอยู่ในสามารถทำให้เกิดการเรียนรู้ได้อย่างมหัศจรรย์
ผมเคยบอกกับหลายคนเสมอว่า “เด็กในต่างจังหวัดการได้ขึ้นเครื่องบินสำหรับบางคนก็เป็นการยากในชีวิต แต่อย่ากระนั้นเลย ไม่ต้องไปนั่งหรอก ขับเครื่องบินซะเลย”
ความเสมือนจริงทั้งหลายทำได้ครับ ตอนนี้ในต่างประเทศเด็กนักเรียนบางแห่งไม่ได้เรียนขับเครื่องบินในคอมพิวเตอร์แล้วครับ เขาเรียนขับยานอวกาศกันแล้ว
เพราะฉะนั้นความเสมือนจริงบางอย่างถูกถ่ายทอดลงไปในเกมส์ออนไลน์ที่มีอยู่ทั่วประเทศ เป็นที่น่าเสียดายว่าเกมส์ออนไลน์ในปัจจุบันไม่มีการมองในอีกมุมมองหนึ่งในทางสร้างสรรค์ก็เลยเป็นผู้ร้ายกับสังคมไทยไปในบัดดล คงเป็นเพราะผู้ใหญ่ในสังคมไทยไม่เท่าทันกับความเปลี่ยนแปลงและไม่ได้ศึกษาถึงประโยชน์
พอเกิดเหตุการณ์มาก็มองแต่ในแง่ร้ายหมด ทำให้สังคมการเรียนรู้ของไทยถูกปิดกั้นและสื่อมวลชนก็เสนอด้านดีน้อยมากเมื่อเปรียบเทียบกับด้านลบ
เป็นนักศึกษา MBA ของฮาร์วาร์ดเสมือนจริง
สอนขับเครื่องบินจำลอง โรงเรียนเลยพิทยาคม จ.เลย
สอนขับเครื่องบิน โรงเรียนบ้านโกตาบารู อ.รามัน จ.ยะลา
ในทางกลับกัน เด็กนักเรียนชั้นประถม กับ การเรียนขับเครื่องบินโบอิ้ง 737 ดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลกไกลตัวมากสำหรับเด็กต่างจังหวัด แต่ผมก็ได้เคยลองทฤษฏีและภาคปฏิบัติด้วยการสอนเด็กชั้นประถมและมัธยม
ขับเครื่องบินโบอิ้ง 737 มาแล้วที่โรงเรียนบ้านโกตาบารู อ.รามัน จ.ยะลา , โรงเรียนบ้านหมี่ จ.ลพบุรี, โรงเรียนในเขต อ.เรณูนคร จ.นครพนม ปรากฏว่า นักเรียนให้ความสนใจและมีความกระตือรือร้นการในเรียนอย่างยิ่ง
และสร้างแรงบันดาลใจในการเรียนรู้ อีกประการทำให้พวกครูได้เรียนรู้ว่าคอมพิวเตอร์ที่มีอยู่ในสามารถทำให้เกิดการเรียนรู้ได้อย่างมหัศจรรย์
ผมเคยบอกกับหลายคนเสมอว่า “เด็กในต่างจังหวัดการได้ขึ้นเครื่องบินสำหรับบางคนก็เป็นการยากในชีวิต แต่อย่ากระนั้นเลย ไม่ต้องไปนั่งหรอก ขับเครื่องบินซะเลย”
ความเสมือนจริงทั้งหลายทำได้ครับ ตอนนี้ในต่างประเทศเด็กนักเรียนบางแห่งไม่ได้เรียนขับเครื่องบินในคอมพิวเตอร์แล้วครับ เขาเรียนขับยานอวกาศกันแล้ว
เพราะฉะนั้นความเสมือนจริงบางอย่างถูกถ่ายทอดลงไปในเกมส์ออนไลน์ที่มีอยู่ทั่วประเทศ เป็นที่น่าเสียดายว่าเกมส์ออนไลน์ในปัจจุบันไม่มีการมองในอีกมุมมองหนึ่งในทางสร้างสรรค์ก็เลยเป็นผู้ร้ายกับสังคมไทยไปในบัดดล คงเป็นเพราะผู้ใหญ่ในสังคมไทยไม่เท่าทันกับความเปลี่ยนแปลงและไม่ได้ศึกษาถึงประโยชน์
พอเกิดเหตุการณ์มาก็มองแต่ในแง่ร้ายหมด ทำให้สังคมการเรียนรู้ของไทยถูกปิดกั้นและสื่อมวลชนก็เสนอด้านดีน้อยมากเมื่อเปรียบเทียบกับด้านลบ
เป็นนักศึกษา MBA ของฮาร์วาร์ดเสมือนจริง
เพราะฉะนั้นการเรียนรู้แบบเสมือนจริงนั้นสามารถสร้างสภาพแวดล้อมและจำลองเหตุการณ์ขึ้นมาได้
Harvard Business School แม้ว่าจะอยู่ไกลจากประเทศไทยเหลือเกิน ถ้าหากจะไปเรียนจริงๆ แล้ว
ผู้เรียนต้องเก่งภาษาอังกฤษทั้งการพูด,อ่านเขียน และ แสดงความคิดเห็น ,ต้องแข่งขันกับคนทั่วโลก, ต้องมียุทธปัจจัย (เงิน) เพียงพอแต่การเรียน 2 ปี ที่อยู่ที่นั่น ผมเชื่อว่าบางคนพอพูดถึงการเรียนต่อต่างประเทศก็จบแล้ว
อย่าพูดถึงเพราะไม่มีเงิน แค่เรียน MBA ในประเทศไทยเราก็ยังลำบากเลยบางทีเพราะมีภาระค่าใช้จ่ายในชีวิตเยอะ แต่ก็จำเป็นต้องเรียนถ้าหากอยากให้ชีวิตก้าวหน้า
การที่ผมนำเสนอว่าการเรียนรู้ผ่านอินเทอร์เน็ตกับ Harvard Business School นั้นไม่ใช่เรื่องยากและไกลตัวครับ ก็คล้าย ๆ กับการที่ผมไปเรียนขับเครื่องบินกับท่านกัปตันทั้งหลายในที่ได้ให้ความอนุเคราะห์ในการสอนกับผมเพื่อไปขยายความรู้ให้กับเยาวชนไทย
แน่นอนว่าในชีวิตนี้ ผมคงไม่ได้เป็นนักบินพาณิชย์, ผมไม่ได้มานั่งขับเครื่องโบอิ้ง เพราะลำหนึ่งหลายพันล้านใครจะมาให้พวกนักบินอุปโลกน์ขับ แต่แน่นอนว่าไม่ได้จำกัดแรงบันดาลใจและความฝันของผม แต่ผมก็มาขับเครื่องบินราคาหลายพันล้านบาท ในคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คราคา 2 หมื่นกว่าบาทของผม และขยายผลกับให้เยาวชนของชาติ ครับทั้งหมดคือความเสมือนจริง
ทุกท่านก็ไปเรียนที่ Harvard Business School ด้วยความเสมือนจริง แม้ไม่ได้ไปเดินที่นั่น
แต่ความรู้ที่ท่านกำลังจะเรียนเป็นของจริง ไม่ใช่ของปลอม เรียนโดยตรงกับอาจารย์ที่เขาเชื่อว่าเป็นสุดยอดอาจารย์ทางบริหารธุรกิจของโลก และอาจารย์ในประเทศไทยของเราก็ต้องไปเรียนกับสถาบันการศึกษาในต่างประเทศอยู่แล้ว เมื่อเรียนจบมาก็มาถ่ายทอดความรู้ให้กับลูกศิษย์ในประเทศไทย
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังนำเสนอการเรียนเสมือนจริงจะเป็นนวัตกรรมทางการศึกษาหรือไม่
ก็คงมีทั้งคนเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย แต่ผมเชื่อว่าความเสมือนจริงในการเป็นนักศึกษา HBS นั้น
เราทุกคนทำได้ เฉกเช่นเดียวกับ ผมไปเป็นนักเรียนการบินพาณิชย์ ,อุปโลกน์เป็นครูสอนนักบินชั้นประถม ให้นักเรียนในต่างจังหวัดเรียนขับโบอิ้ง 737
เคยมีคนถามผมว่าใครจะมองว่าเป็นว่า “เรียนไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมาและมีผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาหรือไม่” เป็นคำถามที่เยอะมาก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ เพราะผมรู้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการเอาความรู้ที่เป็นปิรามิดฐานบนสุดกระจายความสู่ปิรามิดฐานล่าง ให้เป็นความรู้ที่ทุกคนสามารถจะเข้าถึงได้
การเป็นนักบินพาณิชย์ก็ดี ,การเป็นนักศึกษาที่ HBS ก็ดี ในชีวิตจริงของผม ก็อยู่ห่างไกลมากเหลือเกิน
ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วในข้อจำกัดหลายเรื่อง ทั้งอายุ,สติปัญญา,เงิน, การแข่งขันในการเข้าไป ยากทั้งหมด
แต่ทุกอย่างเป็นได้ด้วยความเสมือนจริง
วันหนึ่งปลายเดือน กุมภาพันธ์ 2552 เมื่อผมเดินทางไปถึง HBS ได้เจอกับ Jim Aisner ผู้บริหารด้านประชาสัมพันธ์ของ HBS บอกความประสงค์ว่าจะมาเขียนหนังสือ Everyone Can Study @ Harvard Business School เขาย้อนถามผมมคำถามนึงผมถึงกับอึ้งไปเลย
“คุณเคยเรียนที่ HBS หรือ” เขาถามผม ใจผมก็สั่น ๆ เหมือนกัน
“เปล่า” ผมตอบเขา
“แล้วคุณจะไปเขียนหนังสือได้อย่างไร” เขาถามบี้ผมอีก คำถามนี้ผมก็แทบจะจนแต้มอยู่แล้ว
“แต่ผมเรียนด้วยตัวเองมาสิบปีแล้ว” ผมกัดฟันไม่ยอมแพ้เพราะผมเรียนด้วยตัวเองมาจริง ๆ
“เราเรียนด้วยระบบ Case Method” Jim บอกแนะนำกับผม
“ผมมาที่นี่เพื่ออยากรู้ความจริงบางอย่างเพื่อเอาไปเขียนหนังสือแนะนำคนไทยที่สนใจอยากจะเรียน HBS ผ่านอินเทอร์เน็ตและ iTunes และหวังว่าวันหนึ่งจะมีนักศึกษาชาวไทยจะมาเรียนที่ HBS เพิ่มมากขึ้น” ผมบอกกับผู้บริหาร HBS เพื่อขอความเห็นใจ เพราะผมก็มาไกลอีกข้ามโลกเพื่อมาความรู้ที่นี่ด้วยตนเอง
“ทุกวันนี้มีนักศึกษาไทยอยู่ที่นี่เพียง 3 คนเท่านั้น” ผมบอกกับเขาเพิ่มเติม
จากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาได้อธิบายกับผมถึงปรัชญาของ HBS และสิ่งที่เขาได้ให้กับสนับสนุนนักศึกษาจาทั่วโลก แถมได้ให้ข้อมูลกับผมมาอีกเพียบ คงเพราะกลัวผมจะเขียนในทางที่ไม่ดีมั้งครับ
ผมก็คงเป็นพวกบ้าบิ่นจากประเทศไทยคนแรก ที่ไม่ได้มีความเก่งกาจอะไรดั้นด้นไปถึงที่นั่นด้วย อยากให้คนไทยเรียนหนังสือและมีความรู้ทางธุรกิจกับ HBS ด้วยตนเองผ่านอินเทอร์เน็ต และผมหวังว่าสิ่งที่ผมตั้งใจนั้นจะสัมฤทธิ์ผล เพราะสิ่งที่ผมมีความมุ่งมาตรปรารถนานั้น ในความจริงแล้วก็ไม่ง่ายต้องแลกกับอะไรหลายอย่างมาก
กว่าผมจะไปถึงที่ Harvard Business School
มีหนังสือเล่มหนึ่งน่าสนใจเป็นอย่างยิ่งผมได้ซื้อไว้ตั้งแต่ปี 2001 ชื่อ Digital Game-Base Learning แต่งโดย Marc Prensky ผู้เป็นศิษย์เก่าของ HBS หนังสือเล่มนี้ได้กล่าวถึง การใช้เกมส์มาเป็นเครื่องมือทางการเรียนรู้ตั้งแต่ใน ชีวิตส่วนตัว,ครอบครัวโรงเรียน,สถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษา, การทหาร ,ภาคธุรกิจและอื่นๆ อีกมากมาย เป็นเครื่องมือยืนยันว่าเกมส์เสมือนจริงนั้นสามารถประยุกต์ใช้กับการศึกษาได้จริงๆ
ผมรู้สึกขอบคุณคณะผู้บริหารของ HBS ที่ได้จัดทำทั้งเว็บไซค์และมัลติมีเดียต่าง ๆ ให้เราสามารถเรียนรู้ได้เสมือนจริง ขอให้ทุกท่านได้ตั้งใจฝึกฝนความรู้ทางธุรกิจด้วยตนเองไปเรื่อยๆ นะครับ
เพื่อรอโอกาสของเราเมื่อมาถึงเมื่อโอกาสพร้อมและมีปัญญาเพียงพอเราก็จะประสบความสำเร็จครับ
คงเห็นภาพกันแล้วใช่ไหมครับว่า เรื่องเสมือนจริงนั้นเราก็สามารถเป็นนักศึกษาของ Harvard Business School ได้
อ่านย้อนหลัง Everyone Can Study @ Harvard ได้ครับ
ชีพธรรม คำวิเศษณ์
www.twitter.com/tri333
ความคิดเห็น